دلنوشته های من

نگاه همه به پردۀ سینما بود.(جشنواره فیلم های10دقیقه ای)

اکران فیلم شروع شد.

شروع فیلم:

تصویر سقف یک اتاق بود...

دو دقیقه ازفیلم گذشت.

چهار دقیقه دیگر هم گذشت.

هشت دقیقه ی اول فیلم تنها تصویر سقف اتاق بود!!

صدای همه درآمد.

اغلب حاضران سالن سینما را ترک کردند.

ناگهان دوربین حرکت کرد و پایین آمد.

و به یک کودک معلول قطع نخاع خوابیده روی تخت رسید.

جمله زیرنویس فیلم:

" این تنها 8دقیقه از زندگی این انسان بود و شما طاقتش را نداشتید... "

*قدر زندگیتان را بدانید*

خوبِ من!حیف است حال خوبمان را بد کنیم

راه رود جاری احساسمان را سد کنیم

عشق،در هرحالتی خوب است؛خوبِ خوبِ خوب

پس نباید با "اگر" یا "شاید" آن را بد کنیم

دل به دریا میزنم من...دل به دریا میزنی؟

تا توکل بر هرآنچه پیش می آید کنیم

جای حسرت خوردن و ماندن،بیا راهی شویم

پایمان را نذر راه و قسمتِ مقصد کنیم

میتوانی،میتوانم،میشود؛نه!شک نکن

باورم کن تا "نباید" را فقط "باید" کنیم

زندگی جاریست؛بسم الله...از آغاز راه...

نقطه های مشترک را میشود ممتد کنیم

آخرش روزی بهار خنده هامان میرسد

پس بیا با عشق،فصل بغضمان را رد کنیم.

"قیصر امین پور"

زندگی انگار تمام صبرش را بخشیده است به من

هرچه من صبوری میکنم

او با بی صبری تمام

هول میزند برای ضربۀ بعد

کمی خستگی در کن لعنتی

خیالت راحت

خستگی من به این زودی ها در نمیشود..

خسته ام ازاین زندانی که نامش زندگی ست

پس قشنگی های دنیا مال کیست

باختم در عشق اما این تقدیر نیست

میسازم با درد تنهایی تا بفهمم تقدیر چیست

می گویند..

زن دو حرف است و زندگی ست

و مرد

این سه حرفی،امنیت است

و چه مکمل خوبی می شوند

این دو

زمانی که مرد،

مردانگی اش را تماما پای امنیت زن زندگیش بگذارد

و زن

زنانگی اش را تماما پای مرد زندگی اش خرج کند